Kinderen

Geef kinderen de zekerheid dat tranen gedroogd worden, niet voor altijd maar altijd opnieuw.
In het leven wisselen fijne gebeurtenissen zich af met nare en verdrietige gebeurtenissen. Dood en afscheid nemen horen daar ook bij.
Ook kinderen worden met allerlei vormen van verlies geconfronteerd. De poes loopt weg, je vriendje verhuist, je gaat naar een andere school, je ouders gaan scheiden, en soms gaat er iemand dood.

We kunnen niet voorkomen dat er erge dingen gebeuren of dat er zelfs mensen sterven maar wel dat kinderen zich eenzaam voelen.
Er staat geen tijd voor rouwen, voor iedereen is dat verschillend. Tijd geneest geen wonden, uitdrukking geven aan, en het uiten van alle gevoelens die bij verlies horen wel.
Voor kinderen is werken spelen, en spelen werken. Spelen is communiceren, is praten over……
Daarom maak ik gebruik van verschillende werkvormen.
Zo heb ik een zorgdoos, maak ik gebruik van muziek, lees ik verhalen voor, maken we samen een tranendoosje of een troostsloop en soms komt een bokszak van pas. Op die manier geven we aandacht aan alle gevoelens die bij rouwen horen.
Aandacht is het toverwoord.
Boosheid, verdriet, jaloezie, angst….voor ieder gevoel heb ik werkvormen beschikbaar. Ik leer de kinderen dat gevoelens een functie hebben, dat ze je iets te vertellen hebben. Hierdoor leer je deze gevoelens herkennen en erkennen.
De sessies die ik geef duren anderhalf uur, en de kinderen komen alleen.
Vanzelfsprekend onderhoud ik wel het contact met de ouder(s) tussen de sessies door.

Jongeren

Jongeren hebben nog meer de behoefte om een eigen manier te vinden om te rouwen. In deze toch al moeilijke levensfase ( de puberteit) is het leven al ingewikkeld genoeg als alles gaat zoals het zou moeten gaan.
Aan de ene kant hebben ze behoefte aan zelfstandigheid en het zelf willen oplossen van alles, en aan de andere kant hebben ze behoefte aan bescherming. Onzekerheid omtrent identiteit en het doel van het leven zijn normale vragen die bij deze levensfase horen. Als pubers geconfronteerd worden met de dood, of echtscheiding van hun ouders, worden dit vaak zeer lastige vragen waar ze in alle eenzaamheid mee kunnen worstelen.
Wat je vaak ziet bij pubers is dat ze het rouwen uitstellen en pas beginnen met rouwen als ze ongeveer 20 jaar zijn. Het is belangrijk dat als ze niet direct beginnen met rouwen, ze weten dat het mogelijk is om op latere leeftijd te beginnen met rouwen. Dit kan zijn als ze er zelf aan toe zijn of als ze de juiste persoon ontmoeten om het mee te kunnen en willen delen.

Waar volwassenen het verdriet tot op het bot voelen, gaan sommige jongeren ogenschijnlijk over tot de orde van de dag. Ze gaan naar hun kamer en zetten de muziek hard aan, zitten uren achter hun computer of hangen voor de televisie. Ze hebben tijd nodig om de gebeurtenissen tot zich te laten doordringen en willen een en ander voor zichzelf op een rijtje zetten. Volwassenen zien dit gedrag soms als een gebrek aan gevoel, maar zoals een volwassene zich op zijn werk kan storten om het verdriet te vergeten, zo stort een puber zich op zijn muziek of sport